Capacity: 23,000
Concert starts: 8pm

Address of venue: Peninsula Square, London, SE10 0DX. MAP

Website: www.theo2.co.uk

COMMENTS

A final night of Roger's tour of The Wall at the O2 Arena has now been added (September 2010). This makes a total of six shows - more than any other venue on the 2010/2011 tour. Following on from his shows here, the tour moves to Manchester's Evening News Arena for more nights on the UK leg of the tour.

The RogerWaters.com presales began Wednesday, September 15th, at 9am, with advance tickets available to those who had registered their interest in particular cities. For those with a UK O2 mobile phone, there was a special presale starting on Thursday, September 16th through www.O2Blueroom.co.uk. General sale tickets went on sale on Friday, September 17th at 9am through this direct link to Ticketmaster.co.uk. The public sale will also see a limited number of VIP packages made available for each show on the tour. Our thanks to Bobby B for the ticket scan shown to the right.

WARNING - SPOILERS AHEAD!

Do not read on if you don't want surprises to be spoilt, regarding what the band played, and what happened as the night unfolded!

Night thirty-three of the tour, and the last of six nights at London's O2 Arena. A magnificent end to the run, with the band playing a great show, and technically pretty seamless. As with Tuesday night, there seemed to be an increased amount of smoke in the air throughout the show (not from cigarettes, but possibly from the In The Flesh barrage at the beginning, which maybe failed to dissipate?) which made the lighting much more effective. There also appeared to be a little extra lighting picking out crowd members at strategic points.

Spotted in the audience, at the sides, was Nick Mason - presumably he wanted to enjoy the whole show this time around as last time he turned up, he missed the final bit due to being on stage!

Other special guests that turned up over the run of dates in the capital included BoB Geldof, who attended Saturday night's show. It would've been fun had he reprised his role as the fascist Pink for the final segment of the performance but as it was hard enough for him to be talked into doing the film, we cannot see that he'd have been particularly keen on doing a 2011 repeat!

The show started packing up the moment Roger finally left the stage after Outside The Wall, and the band introductions, and the production heads north to Manchester now for a pair of nights there.

If you went to this show in London, please let us know what you thought of the event, and if anything interesting or different happened if you've been to previous shows and can compare.

CONCERT REVIEW by BD's Matt

I had the great fortune to be at all six of the London O2 shows, which took in eight days. It proved fascinating to see the progression of the show, and performances, and having bought tickets in various places in the venue it was good to see the show from different aspects. This included a level four seat, high up but providing a great view of the entirety of the wall - the power of the projections really comes across best from further back. The sound up there was great too, which I wasn't necessarily expecting.

As others have made clear, the show itself is stunning. Powerful. Moving. Amusing... It's got it all! Musically, this is possibly the best line-up Roger has worked with since leaving the Floyd, and they all gel together so well. It's not right to single out any individual for their performance - they're all doing a great job! Dave Kilminster, Snowy White, and GE Smith provide compelling guitar work, with particular highlights being Dave's Comfy Numb solos, "Snowy's Note" in Hey You, and GE's work on Mother. Jon Carin and Harry Waters do wonders with the keyboards - and Jon also adds some great guitar work in places, too. Graham Broad's drumming is better than ever, and perfectly suited to The Wall. Finally, the vocal line add a huge amount to the production, from Robbie Wyckoff's great performance of the vocals that David Gilmour used to deliver, to the others - Pat, Mark and Kipp Lennon along with original Wall vocalist Jon Joyce - who give an exemplary performance each night.

There are many fun things to watch for during the show, if you know what to look for, or are in suitable positions. These include the shadow figure spraying "We don't need no education" onto the left hand side of the wall during ABITW 2, and walking the entire length of the wall to exit at the right, "going past" Roger and the kids choir. There's also things like the crew trying to make the flag bearer laugh on the left hand side of the wall during Waiting For The Worms, and even the stage crew at the same point, waiting to remove the instruments for The Trial marching on the spot in time with the music...

More than this though, the musicians are worth keeping an eye on - most of all, Roger himself. Clearly having a whale of a time on the tour, he makes each show a really theatrical event, and its worth watching Roger throughout to see his little mannerisms, gestures, and reactions.

I can now totally understand friends who have travelled many miles to see multiple shows; The Wall is very addictive, and the more shows you see, the more it gets under your skin and you crave more, and more...I'm now wondering if I can get to another - maybe one or two in the 2012 set of shows? The problem with that is that, whilst the official video for Outside The Wall refers to the tour being from 2010-2012, there's no indication yet of where it will travel to next year. There's a number of rumours and suggestions (Australia in particular is in the frame for some shows) but we'll have to remain patient for the true schedule!

CONCERT COMMENT and PICTURE by BD CONTRIBUTOR, Tim Hope

Enjoyed last night's show at 02. Although it was difficult to get a real sense of scale from our view point, we took advantage to see what goes on behind the wall too. Here's a photo taken at half time to add to the other interesting ones sent in (click the thumbnail to see it in greater detail).

CONCERT PICTURES by BD CONTRIBUTOR, Alex Wrigley

Our friend Alex Wrigley was at the show, and took a number of pictures from his seat in what looks like the O2 Arena's level 1 seating area, side on to the stage. This gave him an interesting angle on things, and put him in a great position to see the pig and also the Nobody Home sequence. You can see all of Alex's pictures over at his Facebook gallery.

CONCERT REVIEW (IN SERBIAN) by BD CONTRIBUTOR, Branislav Andelkovic
Originally published on TimeMachineMusic.org

U mraku, pred polusagrađenim Zidom, dvojica uniformisanih paramilitaraca dovlače �rtvu – ru�ičastog krpenog lutka. Iza njih, krojačka vešalica s okačenim dugim, crnim ko�nim mantilom, simbolom slu�bi bezbednosti. Odjeknu autoritativan glas: „Donosim poruku vašeg gospodara Marka Licinija Krasa, zapovednika Italije. Po naredbi Njegove najmilostivije ekselencije, biće vam pošteđeni �ivoti! Robovi ste bili, robovi ćete i ostati! Ali oprost stravične kazne razapinjanjem uslediće samo pod jednim uslovom: ako proka�ete palo telo ili �ivu osobu roba zvanog Spartak!“ U Areni se začu prvo jedan, a potom sa svih strana mnogi povici: Ja sam Spartak! … Ja sam Spartak! … Ja sam Spartak! I sam povikah isto!

Tako je, tonskom sekvencom iz filma (1960) Stenlija Kjubrika o Spartakovom ustanku iz 71. godine pre naše ere, pred 23.000 ljudi, pro�et jakim emocijama od prvog trenutka, u velelepnoj londonskoj O2 Areni započeo koncert Rogera Watersa, saosnivača, basiste, pevača i tekstopisca većine materijala neprevaziđenog britanskog benda progresivne psihodelije s kraja 1960-ih i kasnih 1970-ih – Pink Floyd.

Nakon uvodne trubačke sekvence s melodijom „Outside the Wall“, grunula je pirotehnika, zavijorile su se duge zastave sa ukrštenim marširajućim čekićima i krenula je pesma „In The Flash“. Neverovatno dobar i moćan zvuk, svaki ton se savršeno čuje, što je teško postići i u znatno prilagođenijim koncertnim prostorima, a kamoli u hali ovakve veličine (sedeo sam na četvrtom nivou). Pri kraju pesme je poveća maketa nemačkog lovačkog aviona iz Drugog svetskog rata (verovatno Messerschmitt Bf 109), „doletela“, zapravo doklizila po �ici, iz dubine hale sa desne strane i, udarivši Zid, srušila se iza njega u plamenu. Usledile su „The Thin Ice“ i „Another Brick in the Wall Part 1“. Na Zidu, kao i na velikom kru�nom platnu iznad sredine bine, sve vreme se projektuju filmovi, slike, animacije, slogani. Smenjuju se fotografije nastradalih vojnika i civila: Watersovog oca Erika poginulog 1944. u Italiji, američkog marinca poginulog 2006. u Iraku, iranske aktivistkinje ubijene 2009. u Teheranu, američkog pilota oborenog 1944. u Normandiji, iračkog dečaka nastradalog 2007. u Bagdadu, nemačkog vojnika poginulog 1945. u Berlinu. Poput cigli, na Zidu su dugi spiskovi i slike zauvek nestalih. Imena i fotografije bli�njih poginulih u ratovima (‘Fallen Loved Ones’), na Watersovu molbu, slali su mu uoči turneje fanovi iz celog sveta, nevoljni svedoci nepotrebne ljudske patnje.

Slede „The Happiest Days of our Lives“, a potom i čuvena „Another Brick in the Wall Part 2“, tokom koje se hor od šesnaestoro školske dece u crnim majicama s natpisom FEAR BUILDS WALLS sučelio sa ogromnom naduvanom lutkom zlog nastavnika s u�arenim očima i šibom u ruci. Famozni gitarski solo svira Dave Kilminster (na custom made John Suhr gitari, sličnoj Telecasteru), prilično verno i u duhu onog originalnog Davida Gilmoura. Cela londonska Arena pevala je uglas „We don’t need no education, we don’t need no thought control!“, kao što su, uopšte ne sumnjam, pevali lisabonski Atlantico Pavilion, milanski Mediolanum Forum, arene u Zagrebu i Pragu, kompleks Olympiski u Moskvi, ili Parken u Kopenhagenu. Jer, očaj pred Sistemom, potreba za buntom, izgubljenim smislom, otre�njujućim buđenjem, jesu globalne emocije naše starosne grupe, negde između 15 i 65. A iza Watersa polako se zida i popunjava Zid.

Potom slušamo pesmu „Mother“ tokom koje Waters svira akustičnu gitaru, prateći sam sebe na projektovanom filmu iz 1980, sa tadašnje Pink Floyd turneje „The Wall“ [1980-1981, ukupno 31 koncert u svega četiri grada: Los Anđelesu, Njujorku, Dortmundu i Londonu, što je ujedno bio i poslednji put kada su Pink Floyd svirali u punom sastavu]. Najavio je sebe sa filma kao „jadnog, bednog, sjebanog, malog Rod�era od pre mnogo godina“. Na levoj strani bine, iza Zida, grandiozna figura dominantne i posesivne Majke (natpis na Zidu „Big Mother is watching you“). Nakon stihova „should I trust the government?“, na Zidu se sa desne strane crvenim slovima projektuje odgovor „NO FUCKING WAY“, pozdravljen verovatno najgrlenijim usklikom publike do tada. Tokom „Goodbye Blue Sky“ vidimo kako se iz utroba eskadrile bombardera B-52s prosipaju smrtonosni krstovi, srpovi i čekići, dolarski znaci, polumeseci sa zvezdom, Davidove zvezde, logo Šelove naftne kompanije, logo Mercedesa. Simboli religijskih i ideoloških dogmi, ekstraprofita i konzumerizma. Slede „Empty Spaces“, „What Shall We Do Now“, „Young Lust“ i „One of My Turns“.

Fabula ukupnog muzičkog performansa, naravno, prati radnju koju smo, osim originalnog duplog Pink Floyd albuma iz 1979, imali prilike da čujemo (i vidimo) i u filmu „Pink Floyd: The Wall“ re�isera Alana Parkera iz 1982. U ulozi Pinka umesto Boba Geldofa (tadašnjeg pevača irskog benda The Boomtown Rats), glavni akter je ovoga puta sam Roger Waters (rođen septembra 1943. u Lederhedu nedaleko od Londona), koji je i napisao celokupan tekst i muziku. Inače, „The Wall“ je scenski izveden još samo jednom, jula 1990, na Potsdam trgu u Berlinu (osam meseci nakon pada Berlinskog zida), ali sa potpuno drugačijom postavom i aran�manima. Dvadesetak godina kasnije, tehnički napredak omogućuje novu, kompleksnu i veoma atraktivnu scensku realizaciju. U sledećoj pesmi „Don’t Leave Me Now“ na levoj strani ispred Zida leluja velika zelena lutka riđokose �ene neonskih usana, čije ruke nalikuju udovima insekta bogomoljke spremne da mu�jaku otkine glavu. Slede „Another Brick in the Wall Part 3“, „The Last Few Bricks“ i „Goodbye Cruel World“. Spektakularne projekcije koje prate svaku pesmu su odlično grafički urađene i sinhronizovane. Stiče se utisak da je Zid �iv, da nas uvlači u svoju virtuelnu dimenziju, gleda, plaši, zavodi. I poslednja cigla je stavljena, Zid je sazidan. Prvi deo koncerta je gotov, u O2 Areni pale se svetla i nastupa dvadesetominutna pauza.

Drugi deo koncerta otvara „Hey You“, a na „Is There Anybody Out There?“ reflektori šaraju po publici koju od izvođača u potpunosti deli Zid, sem, nakratko, malog otvora na desnoj strani kroz koji se vide dvojica gitarista. U pesmi „Nobody Home“, Waters peva s platforme na levoj strani Zida, napravljene u vidu hotelske sobe. Ima „prozor sa pogledom“, krevet, uključeni TV („I got thirteen channels of shit on the TV to choose from“), sliku na zidu, fotelju, mali stočić i lampu. Ispust se potom zatvara i sledi „Vera“, tokom koje se projektuju filmovi uplakane dece koja dočekuju pre�ivele očeve, veterane rata. U „Bring the Boys Back Home“ Waters je na bini ispred Zida, na kome se preko scena ratnih razaranja projektuje ispisani odlomak govora američkog predsednika Dvajta Ajzenhauera iz 1953: „Every gun that is made, every warship launched, every rocket fired signifies, in the final sense, A THEFT [ispisano crvenom bojom] from those who hunger and are not fed, those who are cold and are not clothed.“ Ovaj trenutak do�iveo sam kao emocionalnu kulminaciju gotovo dvosatnog Watersovog antiratnog performansa, svojevrsne rock opere i višeslojnog narativa o gubitku ljudskosti, civilizacijskom otuđenju i potrebi preispitivanja poverenja koje po navici ukazujemo metastaziranom Sistemu satkanom od la�nih vrednosti i autoriteta, korumpiranih vlada, isključivih religija i bezočnih mahinacija multinacionalnih kompanija.

Tokom „Comfortably Numb“, pod fokusom reflektora na vrhu Zida su pevač Robbie Wyckoff i gitarista Dave Kilminster. Waters udara u Zid koji se, naizgled, rasprskava u paleti boja, da bi se zapravo samo transformisao u kolonadu stubova. Pomenimo da se u ovoj pesmi pre nekoliko večeri (na drugom od šest koncerata u londonskoj O2 Areni, 12.05), u solo deonici, sa svojim crnim Fender Stratocasterom, pojavio lično David Gilmour. Sledi „The Show Must Go On“ sa savršenim vokalistima obučenim u uniforme totalitarnih „marširajućih čekića“, s jasnom asocijacijom na nacističku ikonografiju, a potom i „In The Flesh Part 2“ sa celim bendom i Watersom ispred Zida. U paramilitantnoj sceni – uključujući virtuelno izdvajanje pripadnika „nepo�eljnih“ manjinskih i marginalizovanih društvenih grupa iz publike, njihovo postrojavanje uza Zid i potonje rafale iz šmajsera – svojom pojavom (tj. dugom hipi bradom i kosom) vizuelno odstupa Watersov sin Harry Waters, koji na turneji inače izvanredno svira Hammond orgulje i harmoniku. Na levoj strani bine pojavljuje se ogromna lebdeća lutka svinje na čijoj desnoj strani su natpisi „What’s wrong with people?”, „Everything will be OK, just keep consuming”, „You better run”, kao i slike čekića koji marširaju, logoa naftne kompanije Shell, te čoveka koji drugom čoveku puca u glavu, sa natpisom CAPITALISM ispod. Dok svinja kru�i na nekoliko metara visine – prete�no iznad publike u parteru – vidimo na njenom levom boku natpise „Trust us“, Them, not us”, „Drink Kalashnikov vodka”, a tu su i komunistički srp i čekić, dolarski znak, i ponovo čekići koji marširaju.

Waters pita sa bine: „Ima li paranoika večeras u Londonu – ovo je za vas!“, posle čega sledi „Run Like Hell“. Na Zidu se projektuju slike Staljina, Maoa i Buša uz natpis JA VERUJEM, slika Hitlera uz JA SLIKAM (aluzija na njegove umetničke početke), slike fanatičnih verskih lidera uz JA PROPOVEDAM, dece [koja takva učenja upijaju] uz JA UČIM, slike nasilnika uz JA UBIJAM, svinja uz JA PREDVODIM, vučjaka uz JA ŠTITIM, ovaca uz JA SLEDIM, demonstranata uz JA SE OPIREM, opet svinja uz JA PROFITIRAM, te pobijenih �rtava uz JA PLAĆAM. Dugo ćemo i posle koncerta razmišljati o ovome.

U narednoj pesmi „Waiting for the Worms“ u Watersovoj ruci je megafon preko koga, u maniru rock stara tragično transformisanog u političara, pozdravlja eskadrone marširajućih crveno-crnih čekića koji će zavesti totalitarnu strahovladu i uspostaviti „rad, red i poredak“. Marš pretećih čekića koji se projektuje na Zidu, naglo prekida pesma „Stop“, tokom koje vidimo Pinka, u obliku vrećaste lutke s početka koncerta, kako sedi na vrhu Zida (visokog 11 metara). Tonom očajnika Pink saopštava da �eli da skine uniformu i napusti Šou (očito metaforu �ivota u svetu nepravde, nasilja, novca i modernog robovanja), a potom praćen reflektorskim snopom skače sa Zida. Tada otpočinje „The Trial“. Animacije projektovane na Zidu prikazuju suđenje: školski učitelj, �ena, rođena majka, svedoče tu�iocu protiv Pinka, koga ubeđuju da je lud i nenormalan on, a ne Sistem i svet u kome �ivimo (zvuči poznato?). Sudija, predstavljen kao debela zadnjica puna crva, vrši nu�du nad Pinkom i proglašava ga krivim jer je imao (i još gore – pokazao!) ličnost, individualnost, humanost i OSEĆANJA! Presuđuje, ubeđen da je to najgora osuda za Pinka, izopštavanje izvan Sistema i Zida. Na kraju ove pesme Zid se ruši. Pribli�no 74 m dug i 11 m visok zid, od brojnih velikih, belih blokova polistirena, u 12 redova, koji je ujedno slu�io i kao površina za projektovanje. U publici masovna histerija, aplauzi, vriska, suze, pevanje, haos!

Stojeći podno ruševina Zida, Waters (koji ovom prilikom svira trubu, a inače naravno svira bas gitaru i peva) i prateći muzičari izveli su završnu numeru „Outside the Wall“. Watersov bend čine „suvi“, zreli profesionalci: gitaristi Dave Kilminster, Snowy White i George Edward Smith (zvani G.E.), klavijaturisti Jon Carin i Harry Waters, bubnjar Graham Broad, drugi glavni vokal Robbie Wyckoff, te prateći vokali Jon Joyce, i rođaci Mark, Kipp i Pat Lennon. Na publiku padaju crvene konfete u obliku simbola koje su „sejali“ pomenuti bombarderi B-52s. Na kraju, Waters ka�e da je, kada je davnih godina pisao The Wall, imao problem sa rock’n’roll auditorijumom (odatle i zid između izvođača i publike), ali da je srećan jer se to promenilo – „i zato, veliko Vam hvala!“ Dug, grupni naklon i odlazak. A detalj za sladokusce je da se večeras u publici nalazio i Nick Mason, bubnjar Pink Floyda (koji nije mogao u potpunosti da odgleda koncert 12.05, kada je s dairama u ruci, zajedno sa Davidom Gilmourom, nastupio u završnoj numeri).

Beše to poslednji od šest uzastopnih londonskih koncerata, odnosno trideset treći od ovogodišnjeg nastavka turneje The Wall Live (prvi deo turneje, koji je imao pedeset šest koncerata, zvanično je započet septembra 2010. u Torontu, a okončan decembra u Meksiko Sitiju, dok je drugi deo startovao marta 2011. u Lisabonu, a predviđeno je da se završi jula u Atini, mada, govorka se i o mogućem nastavku).

Ovo remek-delo, mo�da najveći rock spektakl ikada, sa scenom i vizuelnim efektima vrednim čak 37 miliona funti, čiju osnovu čini lična priča Rogera Watersa – o psihološkoj traumi izazvanoj očevom pogibijom u Drugom svetskom ratu, bolnim razvodom od supruge, i dubokim razočaranjem u sebe i dehumanizovanu profesiju rock zvezde – koju su Waters i njegov veliki kreativni tim maštovito transformisali u univerzalnu i arhetipsku ljudsku dramu današnjice, ostaće ne samo monumentalna referenca rock kulture već i svojevrsna katarza, neporecivi znak ovog vremena.

Dodajmo, da se Spartakov ustanak (njegova sudbina je nepoznata, pošto on ili njegovo telo nikada nisu identifikovani) završio du� rimskog puta „Via Appia“ razapinjanjem na krst poslednjih 6.000 pre�ivelih sledbenika. Watersov koncert budi jaku nadu da će se neki sledeći globalni ustanak neslobodnih mo�da ipak završiti drugačije.

CONCERT REVIEWS and PICTURES by other BD CONTRIBUTORS

Hopefully coming soon - we welcome all contributions!

YOUR HELP NEEDED! We want to cover Roger's concerts the best we can, to share the experience with everyone, especially those who won't be able to attend the shows. We'd love to see ANY pictures, tickets scans, reviews, newspaper reports, and anything else you come across for this show - we look forward to hearing from you!